(Bijbel en theologie / Toekomst)
(l) de loslating van satan, zijn oordeel, de tweede opstanding en het eindoordeel
Nieuw 14/01/2001 - laatste wijziging 14/02/2001
Aan het einde van dat wonderbaarlijk heerlijke messiaanse rijk van vrede gebeurt er iets schijnbaar onbegrijpelijks: satan, aan wie de herinnering toch wel aardig weggeëbd moet zijn na die lange tijd, wordt losgelaten. Het vrederijk komt tot een plotseling einde, zo lijkt het wel. Het meest onbegrijpelijke is nog wel, dat een enorme massa mensen zich gelijk door hem op sleeptouw laat nemen. De volken aan de vier hoeken van de aarde, Gog en Magog, staat er. Deze namen staan altijd model voor de volken die ver van Jeruzalem leven, en die misschien de heilzame invloed van de Messiaanse regering minder hebben geproefd. Hoe het ook zij: een enorme legermacht marcheert op Jeruzalem af. 'het kamp van de heiligen' staat er. Is deze aanval voorzien, en heeft men zich geprepareerd? Het zou kunnen, het staat per slot van rekening nu al in de Bijbel. Natuurlijk heeft deze poging geen schijn van kans, en dat blijkt dan ook.
Maar de vraag dringt zich op: waarom moet het zo gaan? Het was toch zo mooi, alles kon toch zo overgaan in een nieuwe hemel en aarde? Trouwens, waarom eigenlijk eerst dat vrederijk? Ik zal proberen, daarop te antwoorden.
(1) God schiep deze aarde, en op die aarde zijn mensheid. Op deze aarde koos de mens tegen God en voor satan. Op deze aarde kwam Jezus als de zachtmoedige en lijdende knecht van de Heer, om God en mens weer met elkaar te verzoenen, op deze aarde werd Hij, uitgerekend Hij, als misdadiger gekruisigd. Deze wereld heeft God liefgehad, hier wilde Hij zijn heil stichten. Dat plan laat Hij niet varen. En nu, in dit messiaanse vrederijk, is dan dat eindelijk werkelijkheid geworden. Niet pas op een nieuwe aarde, nee op deze, door de zonde geschonden en vernederde aarde, heeft God zijn heil gebracht. God heeft als het ware 'bewezen' dat het kon!
(2) Nooit heeft God zijn gelijk gezocht door macht uit te oefenen, door mensen te dwingen. Echte liefde bloeit pas op in vrijwilligheid. En nu, na duizend jaar rechtvaardige regering, die zo geweldig contrastreerde met de terreur van de anti-christ die de mens als maximum kon teweeg brengen, is de vraag: hebben de mensen de zonde volledig afgezworen, zijn de mensen onschuldig? Is het alleen satan, die de boel verknoeide? God doet de finale test en zie: massa's volgen satan. De Bijbel zegt dat velen God veinzend hulde bieden (Psalm 66:3); men heeft zich niet van harte onderworpen, maar vanuit angst of gemakzucht, en zodra de kans zich voordoet, schaart men zich achter satan! Het kwaad zit ook in het hart van de mensen. Dat is nu volledig duidelijk geworden voor iedereen. Nu, en pas nu, acht God zichzelf volledig gerechtvaardigd. Allen, en zelfs satan moeten nu erkennen, dat God hen alle kansen heeft gegeven. Royaal. Tot en met duizend jaar rechtvaardige vrede. En toch... Vanzelfsprekend rekent God in een ondeelbaar moment af met satan. Zijn rol is uitgespeeld. Hij verdwijnt definitief van het toneel. En met hem ook allen die hem volgden. Maar ook de rol van de oude hemel en de oude aarde zijn uitgespeeld. Met deze schepping van Hem heeft God nu zijn doel bereikt.
Wat er nu precies met deze aarde gebeurt, is moeilijk te zeggen. De hemel en de aarde vluchten, zegt de Bijbel, als God-zelf plaats neemt op een grote witte troon - zo ziet Johannes in zijn visioenen - en alle doden tot leven roept. Dit heet de tweede opstanding. Bij die doden zijn niet meer: het rechtvaardige Israël en alle gelovigen uit alle tijden, en ook niet de martelaren uit de tijd van de anti-christ. De nu opgewekte doden bevinden zich vóór de troon van God. Zij worden geoordeeld naar hun werken. In Romeinen 2:9-16 lezen we dat God ieder oordeelt naar gelang de kennis die hij heeft gehad. Er wordt nog een ander boek geopend: het boek des levens. Uit alles blijkt dat er zelfs hier nog (vele?) mensen zijn, die door God rechtvaardig worden verklaard en het eeuwige leven mogen ingaan. Zij bevolken de nieuwe aarde, samen met diegenen die niet met satans laatste rebellie hebben meegedaan. Alleen wie niet in het boek des levens (van het Lam!) is geschreven, voor die gaat het gordijn dicht. Francis Schaeffer schreef eens: "Er zijn eigenlijk maar twee soorten mensen: zij die tegen God zeggen: Uw wil geschiede, en zij tegen wie God zegt: uw wil geschiede!" Er zijn goede redenen om aan te nemen dat alleen zij, die oog in oog met de heerlijke God staan en dan nog liever verkiezen, zo ver mogelijk van Hem verwijderd te zijn, inderdaad zullen worden verworpen, naar hun eigen keuze. God dwingt niemand, en niemand gaat ook tegen zijn eigen uitgesproken wens verloren. Niemand komt per ongeluk in de 'hel' terecht. Alleen zij, die daarvoor uitdrukkelijk kiezen.